In de voetsporen van Abel Tasman | 23-10 – 25-10

De volgende dag zetten we koers naar het Abel Tasman National Park. Dit hadden we in 2011 geskipt, maar ‘de boekjes’ waren hier toch wel erg lovend over. Dat moesten we dus maar met eigen ogen controleren. Na een hobbyplaatje en een halve dag rijden kwamen we in de middag aan in Motueka. Dat is zo’n beetje de uitvalsbasis voor een verblijf in of bij het nationaal park. Bij de lokale VVV boek je bijvoorbeeld excursies en overnachtingen. En de boottaxi... Abel Tasman is namelijk alleen vanuit het zuiden goed via de weg te bereiken, dus wil je het gebied in dan heb je alternatief vervoer nodig. Een boottaxi haalt je van, of brengt je naar, één van de vele mooie stranden en vanaf daar is het dan verder te voet of over het water. Dit geldt in ieder geval voor de dagtochten, maar tot op zekere hoogte ook voor de meerdaagse verblijven.

Wij kozen uiteindelijk zelf voor een dagwandeling waarbij we met de watertaxi zo’n twaalf kilometer het park in werden gebracht en vanaf daar via de Coastal Track weer naar de bewoonde wereld terug zouden lopen. Voordat het echter zover was moesten we eerst ons noodrantsoen inslaan. Want: een middel tegen de (zeer, zeer) beruchte sandflies was volgens ‘de boekjes’ misschien nog wel belangrijker dan de uitvinding van elektriciteit, het wiel én zelfs van stromend water... De plaatselijke pharmacy bood gelukkig uitkomst. Bepakt, bezakt en flink wat medische dollars armer verlieten we het dorp om naar onze camping in Marahau te rijden. Aldaar zouden we de volgende ochtend vertrekken voor de boottocht. Het was een erg mooie locatie met werkelijk waar geweldige douches (die ga je echt waarderen). Bij het eten raakten we aan de praat met een Belg die met een Iers koppel in een camper mee reisde. Met hem en nog wat andere backpackers hebben we ’s avonds wat gedronken in de pub vlakbij.

Na een iets te korte nacht togen we vrij kort na dag en dauw naar het vertrekpunt van de watertaxi. Of eigenlijk, het vertrekpunt van de tractor met de watertaxi op een aanhanger er achterop. Na een korte rit en de tewaterlating (om onverklaarbare redenen zonder doop per fles champagne) ging het op volle snelheid eerst langs Split Apple Rock (tsja, die naam dekt de lading vrij aardig, hoewel Split Potato Rock of Split Onion Rock als naam eigenlijk ook prima zouden passen). Daarna keerden we naar bakboord, kozen we het ruime sop en ging het vrij vlug langs de kust omhoog naar Anchorage. Wij werden daar gedropt, maar de boten varen nog veel verder het park in. En dat dan de hele dag, via een dienstregeling, tegen een vastgesteld tarief en met vaste haltes. Het lijkt warempel wel OV, maar dan dus zonder de fameuze blaadjes op het spoor...

Nadat we op het strand in Anchorage onze spullen bij elkaar hadden geraapt en wat hadden gegeten begonnen we in een heerlijk zonnetje aan de wandeltocht. We hadden direct kunnen starten met de tocht terug naar Marahau, maar opteerden toch voor een uitstapje van een paar kilometer naar het uitzichtpunt Pitt Head. Vanaf daar heb je een mooi overzicht over de baai en de verre omgeving. Het bleek de extra inspanning meer dan waard en blij met onze keuze keerden we na een uur of anderhalf terug op het strand.

Aldaar nog wat gegeten en het water aangevuld en daarna dan toch begonnen aan de echte wandeling. Die voerde eerst een stuk het binnenland in, met een respectabele klim omhoog maar daarmee ook geweldige uitzichten op de baai als resultaat. Verderop kwam de kustlijn weer in beeld en bleven we die de rest van de tocht volgen. Dat deel was erg mooi, maar op den duur toch ook wel een beetje eentonig. Het was steeds een stukje kust, dan een bocht naar rechts, naar de bergrug, daar een kabelend bergbeekje over en dan weer een bocht naar links om bij een volgend stukje kust uit te komen. Wel heerlijk gelopen echter en onderweg genoten van de natuur.

Na een kilometer of zestien lopen bereikten we voldaan en ook wel aardig vermoeid weer het startpunt. Enorm trots op Lieke, dat het haar was gelukt. En ze was zelf ook aardig onder de indruk. Ik heb toen de camper opgehaald en haar daar opgepikt. Het was al wat aan de late kant, en hoewel we ons voorgenomen hadden een heel stuk richting het zuiden te rijden, overnachtten we daarom dichtbij. In Motueka vonden we een lieflijke camping, bij een erg vriendelijke oudere dame. We mochten verse limoenen plukken uit de boom boven onze camper en kregen bovendien verse eieren mee.

Een goede nacht slaap later waren we blij niet in het donker een stuk verder te zijn gereden. De route was weer geweldig. Ergens onderweg hebben we geluncht bij een mooi uitzichtpunt en kwamen daar opnieuw twee Dutchies tegen in een Spaceship; een rode ditmaal. Denk dat we wel een uur of twee hebben zitten praten. Zij waren toevallig net onderweg naar Abel Tasman dus we konden ze nog van advies voorzien ook. De dag eindigde op een niet al te beste camping in Reefton. We hadden een unpowered site bij een voetbalveld, maar die bleek nogal ver (understatement) van de wc’s, douches en keuken. Het was toen nog lekker zonnig, maar ’s nachts sloeg het weer helaas (weer) om.