Springen van een berg | 01-11 – 04-11

De volgende dag vanuit Cromwell alsnog naar Queenstown gereden, maar eerst een stukje heen en weer door de Cromwell Gorge getufd. Een gorge is een canyon of in het Nederlands een kloof (maar dat woord klinkt een beetje lullig, dus we houden het mooi bij het Engels). NZ ligt er overigens redelijk vol mee en je ziet ze ook nog eens bovengemiddeld vaak omdat het terrein (een inkeping tussen twee bergen waar een rivier een pad heeft uitgesleten) nu eenmaal beter geschikt is voor de bouw van infrastructuur dan de bergtoppen zelf. De bewuste Cromwell Gorge was ooit overigens veel dieper en er liep zelfs een spoorlijn doorheen (jeej), maar door de bouw van een stuwdam stroomafwaarts en de bijbehorende noodzaak voor een stuwmeer ligt het waterpeil tegenwoordig tientallen meters hoger. Naar het schijnt ligt er nog het een en ander van de oude stad diep onder water.

Maar goed, we waren dus op weg naar Queenstown. Ons bezoek aan activiteitenhart van Nieuw-Zeeland stond in het teken van Lieke’s wens te paragliden. Na aankomst dus direct de plaatselijke VVV opgezocht en informatie gevraagd. Er bleken toevallig (alsof het zo had moeten zijn) een van origine arts en een verpleegkundige aan het werk. Zij gaven beiden na onze uitleg aan geen risico’s te zien (in tegenstelling tot met skydiven overigens). Daarmee vervielen dus direct ook zo ongeveer al mijn medische bezwaren. Na nog wat overtuiging en overreding vanuit Lieke richting mij werd uiteindelijk het ticket gekocht. Nu moesten we alleen nog maar wachten op geschikt weer.

Het mag bij een sprong niet te hard waaien, niet regenen en een beetje zon is ook wel fijn. Volgens de voorspelling zou de volgende ochtend direct kansrijk zijn (want enkele uren onbewolkt), maar we moesten ’s ochtends maar bellen om dat te checken. Dat telefoontje bleek uiteindelijk echter verre van nodig, na een nacht van bijna continue regen en een grijze bar koude ochtend. Geen optie vandaag dus.

In de hoop op meer geluk de dag erna de rest van de tijd maar een beetje rondgehangen en gewinkeld in Queenstown en weer naar een hostel verplaatst. Waarop we hoopten gebeurde gelukkig. Vroeg in de ochtend bleek het heerlijk weer en kon de sprong dus doorgaan. Ik heb Lieke in alle vroegte in de stad afgezet en ben toen zelf een stuk landinwaarts gereden en heb daar wat foto’s gemaakt bij een meertje. Wilde er niet bij in de buurt zijn. Vond het echt heel eng.

Maar wat ben ik ontzettend blij (en o zo ontzettend trots) dat ze het plan heeft doorgezet. En wat was het een geweldige ervaring. Enorm genieten. Lieke had een hele goede, kalme, maar bovenal ook een ongekend lange vlucht. Normaal is het zo dat je bij een sprong in de ochtend direct begint met de daling. Door de op dat moment nog koude lucht. Maar Lieke had het ongelofelijke geluk dat ze eerst nog een heel stuk konden klimmen. Ze haalde zelfs de top van de berg waar ze vanaf begon. Achteraf vertelde de vriendelijke, ervaren copiloot dat het de beste vlucht van het voorjaar was. En we hebben foto’s en filmpjes om dát te bewijzen... Het blijft bijzonder om te zien. Die rust en kalmte. Ze was zo puur en intens aan het genieten.

Zo verdrietig. En zo mooi.