Zak aardappels gaat op reis

Er was eens... Een zak aardappels. Op een mooie, zonnige en warme dag in Thailand moesten deze aardappels vervoerd worden van het tropische eiland Ko Phagnan naar het al even tropische Krabi. Op het vasteland dat is. Een dag voor de gewenste transportdatum gingen de aardappels, vanaf hier is de geloofwaardigheid tanende, op zoek naar reismogelijkeden.

Een bezoek aan een lokale teler, gespecialiseerd in het vervoer van aardappels naar een ruime selectie aan besemmingen, leerde de aardappels dat de beste mogelijkheid was om de grote autoveerboot te nemen naar het vasteland, de Don Sak Pier bij Surratthani. De grote boot leek de beste optie aangezien 1 der aardappels bij een eerdere overtocht per nachtboot een beetje groen was geworden, en dus minder lekker om te eten... Na een korte consultatieronde door het centrum van Thongsala besloten de aardappels om bij een vertrouwd uitziende teler, met een hoop andere aardappels voor de deur, het bewuste kaartje te kopen. En ohja, ook nog wat extra om een 'veilige' verplaatsing van de vorige verblijfplaats naar de haven te garanderen.

Op een goede dag (hoewel erg cliche bij sprookjes ook in dit geval van toepassing. Men neme strandzicht, zon en 30 graden als ingredienten) gingen de aardappels vol goede moed op pad. Reeds voor de afgesproken tijd werden zij door een jeep opgehaald en naar de haven gebracht. Hier werden de voor aardappeltransport noodzakelijke formaliteiten afgehandeld. Zo werden zij voorzien van een sticker om vooral geen onduidelijkeid te krijgen over de bestemming. Ten slote bezaten deze aardappels nog geen kennis van reizen en waren gezien hun nu eenmaal natuurlijk begrensde eigenschappen niet in staat tot woordelijk communiceren. Tot nu toe was er echter niets dat de goede zin van de grondvruchten een stroobreed in de weg kon leggen. Hoewel de beslissing van 1 van het selecte gezelschap om de binnenkomende boot te fotograferen in het water viel (hahahah ha ha..., hmmz) omdat het beschreven vaartuig bij en andere pier aankwam dan door de aardappel werd vermoed.

Na de aankomst van de boot werden de aardappels met een vervaarlijk hellend karretje naar de pier gebracht. Aldaar moesten de aardappels op eigen kracht de boot betreden. Best nog een zware taak, aangezien zij nogal wat extra bagage bij zich droegen. Toen echter een mooi plekje was bereikt en de appels uit de aarde even konden bijkomen van de zware vruchtelijke activiteiten was alles weer goed. Om 13.30, dus stipt op tijd, hoewel eerwaarde lezers dit natuurlijk op het woord van een aardappel moeten geloven, kwam de boot in beweging. Wat volgde was inderdaad een rustige, kalme, kabbelende oversteek. Dankzij het goede weer konden onderweg zelfs nog wat leuke tafereeltje geprenteerd worden. In chronologische volgorde: een passerende boot, een passerende boot, een passerende (gekleurde) boot, een passerende boot en... wat bergen. Toen het voor de aardappels allemaal een beetje saai begon te worden besloot de boot dat deze er ook genoeg van had en kwam prompt aan bij de Don Sak Pier. Hier werden de aardappels van de boot geleid en werden zij verzocht plaats te nemen in een oude touringcar. Nu zijn aardappels natuurlijk niet echt gewend aan luxe, maar je kunt het ook overdrijven. Omdat de Don Sak pier staat tot Surrathani als Tilburg tot Utrecht, was een fikse busreis noodzakelijk om in het centrum te komen. En een fikse busreis later was het zover.

De aardappels werden gedumpt bij weer een nieuwe teler, waar wederom een hoop aardappels vragend om zich heen aan het kijjken waren. Vanaf hier werd het pas echt interessant. Voor de lezers die deze mening reeds vooraf hadden: vanaf hier werd het pas echt interessanter! Terwijl de aardappels hun vloeistofniveau's aanvulden werd hen medegedeeld nog even te blijven wachten op aanvullend vervoer; wat volgens het gekochtte vervoerbewijs een minibus zou moeten zijn. Niet lang daarna besloot een tuc-tuc bestuurder echter voor wat extra verwarring te zorgen... Met verhefde stem deelde hij met vele gebaren mede dat deze aardappels op de verkeerde overstaplocatie waren afgeleverd! Zij moesten eigenlijk bij een andere teler zijn, ongeveer 2 kilometer verderop. Natuurlijk wilde hij ons voor een 'special price for you my friend' wel even brengen. Het vriendelijke bezwaar kracht bijzettend door de verantwoordelijkheid over 1 van de bagagestukken alvast over te nemen en deze in zijn voertuig te plaatsen. De vlieger ging voor hem echter niet op, zo bleek niet veel later. De aardappels werden ineens aangesproken door een tweede tuc-tuc bestuurders, die zijn voertuig aan de overkant van de weg had geparkeerd. Omdat deze reeds twee aardappels met zich meesleepte (een Canadese en een Chinese zo bleek achteraf) dachten de Nederlandse aardappels dat dit inderdaad de bedoeling was. Immers werd er door de creatieve aanpak van de beide bestuurders weinig ruimte overgelaten voor een partijtje goed nadenken. Nadat de aardappels zich in het tweede gereedstaande voertuig hadden gepropt (er was niet eens ruimte meer over voor een druifje) zette deze zich in beweging.

Hoe langer de rit duurde, hoe meer de aardappels elkaar begonnen aan te kijken met vragende blikken in de ogen. Dit kon toch niet de bedoeling zijn. Het gevoel werd verder versterkt toen een korte consultatie bekend maakte dat onze collega aardappels onderweg waren naar Bangkok. Bij benadering totaal de andere kant op dan Krabi. Na een rit van een minuut of 20 mochten de aardappels uiteindelijk dan toch de laadbak verlaten, toen zij opnieuw bij een teler werden afgeleverd. Nadat de aardappels, of eigenlijk de stickers, gezien de vermeldde vocale beperkingen, duidelijk hadden gemaakt waar zij naar op weg waren werd de trucendoos opnieuw open gedaan. Tegen een, in de ogen van de teler, zeer lage en daarom aantrekkelijke prijs, werd de aardappels een overnactingsplaats aangeboden, alsmede een aantal leuke dingen om te doen voor morgen... Nadat de aardappels hier niet voor vielen begon het lange wachtten. Daar bleek dat ze het nog veel erger hadden kunnen treffen want een eerdere ophaalronde had twee Russische aardappels opgeleverd die inmiddels vrijwel zeker waren dat zij een aansluitende vlucht in Bangkok gingen missen. Zelfs wanneer de toch al zo rustige, bedachtzame chauffeur met lichtsnelheid zou gaan rijden. Maargoed, terug naar de hoofdvruchten in dit sprookje.

Terwijl het wachten duurde en duurde werd uiteindelijk minachtend vermeld dat de minibus om 17.30 zou komen. Wat de lezer reeds verwacht (of na dit schrijven zou moeten verwachten) gebeurde. Om half zes geen minibus, om kwart voor zes gen minibus en om zes uur ook nog niet. De zak aardappels ging beseffen wat u nu al lang deed. Komen zij ooit nog in Krabi? En opeens was daar dan toch de verrassing. Nee, niet de minibus, maar de aardappels werden plotsklaps opgetrommeld om plaats te nemen in een jeep. Dit voertuig stond overigens reeds sinds de aankomst op dezelfde plek. Omdat de zak aardappels zonder verdere informatie als een zak aardappels werd meegevoerd vond de inhoud het wel erg spannend. Uiteindelijk bleek de bestemming een schijnbare bushalte langs de weg naar Krabi. Hoewel dit wederom pas duidelijk werd nadat 1 van de aardappels het aandurfde om zijn ontkende vocale kwaliteiten te botvieren. Hiervoor hadden bestuurster en bijrijder zwijgend voor zich uit zie kijken. Al met al een vreemde, doch vooral respectloze ervaring. De zak aardappels voelde zich net... Een zak aardappels. Maargoed, uiteindelijk konden zij gelukkig afscheid nemen van het vriendelijke gezelschap toen de bus opdoemde.

Van de beloofde, en betaalde, minibus was uiteraard geen spoor. In plaats daarvan konden de aardappels plaats nemen in een afgeladen touringcar. In gezwinde spoed zette deze vervolgens koers naar Krabi. Nadat de bus, op wat andere Europese en Noord-Amerikaanse aardappels na, na een reis van ongeveer 2 uur was leeggelopen kwam een eind aan de lange reis. En dus ook bijna aan dit sprookje. Op het busstation werden de aardappels opgewacht door een selecte groep van telers en boerderij-eigenaren. Hier gingen zij in zee met een vriendelijke dame die een guesthouse regelde voor een leuke prijs en met gratis ophaaldienst. En omdat de, dronken, chauffeur nog net capabel genoeg bleek om zijn jeep te besturen leefden de aardappels nog lang en gelukkig.