Dunedin!

Het volgende reisdoel op onze lijst was Dunedin, een door de Schotten gestichte stad (de naam afgeleid van de Keltische naam voor Edinburgh) in het zuidoosten van het zuidereiland. Met circa 120.000 inwoners in omvang de tweede plaats op het eiland. Onderweg er naartoe zijn natuurlijk we weer regelmatig gestopt voor foto’s, terwijl het landschap veranderde van bergachtig bij de meren tot vrij vlak aan de kust. We passeerden onder meer een groot stuwmeer met bijbehorende dam bij Aviemore, waar ik na een aantal foto’s in de avond bij ondergaande zon de volgende ochtend tussen de snel langstrekkende wolken door met enig succes opnieuw het geluk beproefde (ondertussen naarstig zoekend naar de lensdop, die later nog op de camping bleek te liggen, maar dat terzijde...). Hier ongeveer begonnen we voor het eerst ook echt herfstkleuren te zien. De bomen zouden tot ons vertrek eind mei alleen nog maar mooier kleuren.

Via een stukje binnendoor en de Danseys Pass belanden we weer op hoofdweg 1 richting het zuiden en passeerden zo al snel Oamaru, waar veel oude gebouwen aan de hoofdstraat nog herinneren aan de welvaart van weleer. Mooi om eens rond te kijken, maar dat parkeren parkeerden we voor de terugweg. Verder naar het zuiden dus, waar we langs de 1 ook de welbekende (?) Moeraki Boulders aan konden doen. Een verzameling natuurlijke stenen ‘ballen’ die half ingegraven in het zand op het strand liggen. Een ‘must see’ volgens de gidsen, maar wat ons betreft alleen de moeite als je er toch in de buurt bent (en dan bij voorkeur bij vloed en zonsondergang). Na een kort bezoekje op locatie vervolgden we ons pad naar het zuiden. Na nog een keer een stukje om en nog een keer een bergpasje, zagen we na een afdaling dan eindelijk Dunedin (of Edinburgh zo u wilt)

En wat was het een leuk stad: gezellig, sfeervol, levendig, ongetwijfeld mede door het grote aantal studenten, en ook mooi qua opbouw en qua bebouwing. Geen Tilburg natuurlijk, maar wel een echte aanrader dus! We hebben een aantal dagen in en rond de stad doorgebracht, al pendelend tussen onze goedkope camping in Mosgiel op zo’n vijftien kilometer rijden en het parkeerterrein bij het karakteristieke (en volgens de statistieken) meest gefotografeerde station van het zuidelijke halfrond. Heerlijk om even bij te komen van de eerste maand in dit geweldige land. Veel gelezen, in de campingkeuken en de lokale bibliotheek en daarnaast in de stad rondgelopen.

Op de derde dag heb ik ook nog wat gehobbyd, wat vanzelfsprekend nog een hachelijke onderneming werd. Allereerst omdat ik natuurlijk te laat vertrok van de camping en zo’n twintig minuten na vertrek van de trein uit Dunedin pas ter hoogte van het station reed. Ik had echter (ijdele?) hoop verderop nog wat tijd goed te kunnen maken, gezien het kronkelende spoor versus de voor Nieuw-Zeelandse begrippen toch redelijk rechte hoofdweg, dus ben toen toch maar doorgereden. Uiteindelijk was ik voor mijn gevoel inderdaad op tijd op een toch wel gaaf fotopuntje. Maar daar bleef het oorverdovend stil. Zonder verdere info was het een pure gok of ik het ding gemist had, of dat ‘ie nog moest komen. Op zich niet zo heel erg, want in theorie had ik daar wel kunnen wachten, ware het niet dat ik natuurlijk in de middag terug in Mosgiel ook nog een foto had gepland en dus op een schappelijke tijd terug moest gaan rijden. Ik maakte de afspraak om uiterlijk half twaalf te vertrekken en probeerde me daar aan te houden. Vijf minuten voor tijd zat ik dus trouw in de camper, om daarna toch nog even uit te stappen en de laatste seconden maar buiten af te tellen. En toen. In de verte. Een toeter. Nagenoeg precies op de afgesproken tijd was het plaatje binnen en kon ik door naar Mosgiel. Daar was het gelukkig allemaal minder spannend en zo keerde ik in de middag met twee plaatjes terug naar Lieke.

Uitgerust verlieten we dezelfde middag nog Dunedin en vervolgden we onze reis via de Southern Scenic Route verder naar het zuiden. Deze toeristische route volgt ruwweg de kust van Dunedin naar Invercargill en steekt dan door naar het noorden en Milford Sound. Wij voegden ons bij Balclutha op de weg en belanden na een mooie zonsondergang en wat zoekwerk op een rustige camping bij McLean Falls. De volgende dag zetten we koers naar de Sounds.