Even bijkomen

We vonden Tharathip Resort een paar dagen voor onze reis naar Ko Phagnan. Tijdens een prijzenspeurtocht kwam het resort er positief uit en dankzij een mooie aanbieding kwam het ook nog eens binnen ons budget. Toen de aanbieding er nog was terwijl we op Ko Tao waren, besloten we om het maar gewoon te doen.

Na aankomst op Ko Phagnan is iedere reiziger aangewezen op de grillen van de lokale Songthaew bestuurders. Zij, met hun omgebouwde jeeps, zijn de enige vorm van openbaar vervoer op het eiland en hebben schijnbaar ergens in 2009 ingezien dat dit toch wel een erg machtige positie was met al die bezoekende toeristen zonder eigen vervoer. Zoals openlijk beschreven op Wikipedia zijn de bestuurders een kartel aangegaan dat de tarieven heeft vastgelegd van minimaal 100 baht per persoon per rit. Zelfs onze rit van vijf minuten naar het resort kende deze behandeling. Positief is dan weer wel dat het inmiddels bekende vraag-aanbodspelletje even achterwege kan blijven. Je betaald 100 baht of gaat niet mee. Dat is dat.

Na aankomst bij het resort werden we hartelijk verwelkomd (=verademing) en konden we meteen de spullen brengen naar onze nieuwe tijdelijke verblijfplaats. Wat een kamer! Over het bed lag een mooi lint, de verlichting bestond eens niet uit TL-balken maar uit een fraaie lichtkoker, de tv was voorzien van een filmkanaal, de badkamer van een warme douche en last but not least, de kamer had airco (die bij het aan- en uitzetten ook nog eens vriendelijke geluidjes maakte). Toen we al dat moois op ons hadden laten inwerken, en de kamer inmiddels een aangename temperatuur had bereikt, ben ik even een rondje gaan lopen over het terrein terwijl Lieke even ging liggen. Ik raakte al snel aan lager wal en kwam uit bij het lager gelegen bordes, direct gelegen aan zee en met zicht op de zonsondergang. Na Lieke opgehaald te hebben, zijn we deze samen gaan bekijken. Daarna alle energie bij elkaar geraapt om nog even wat te eten bij het restaurant behorend bij het resort.

De volgende dag, het is inmiddels 1 februari 2011, wilden we wat meer van het eiland zien. De receptie raadde ons daarom aan om een brommer te huren om daarmee rond het eiland te touren. Een angstaanjagend idee! Niet alleen hebben zowel Lieke als ik geen motorische tweewieler-ervaring, laat staan aan de linkerkant van de weg, maar bovenal werkt het verkeer hier net iets anders dan we gewend zijn.

Ongeacht de breedte van de weg zijn er altijd minstens een stuk of vijf (ongemarkeerde) rijstroken. Deze stroken mogen in elke rijrichting worden gebruikt, zolang de voorraad strekt. Uiteraard is het inhalen in onoverzichtelijke bochten een vereiste, alsmede het stelselmatig te hard rijden. Aan de verkeerde kant inhalen en het liefst ook met alcohol op rijden (als het niet 's avonds kan, dan toch zeker overdag) zijn verder nog criteria voor het verkrijgen van een bewijs vab rij(on)bevoegdheid. Voeg hier nog aan toe de veelal in bedenkelijke staat verkerende motorvoertuigen, het 'nog in ontwikkeling zijnd' wegennet en je hebt een redelijk beeld van het verkeersbeeld in Thailand.

Op Ko Phangan schenen verder ook nog een hoop stijle heuvels te zijn. Uiteindelijk besloten we daarom om toch maar af te zien van de motorische huur maar kozen we, Nederlands als we zijn, voor een mountainbike. Hoewel afgeraden door de Lonely Planet (want geen Lance Armstrong) leek het ons toch de beste optie. Het bleek achteraf een goede keuze. We fietsten vanaf het resort in noordelijke richting langs de kust en waren al snel verder dan we hadden verwacht. Pas na een (verlate) lunch halverwege het eiland begon het wat heuvelachtiger te worden. Hoewel een incidentele heuvel nog te beklimmen viel hadden we op den duur geen andere keuze dan om het fietsende voor het lopende te verruilen en met de fiets aan de hand een nieuwe berg te 'beklimmen'.

Nadat een wel heel steil exemplaar ons naar een mooi uitzichtpunt had geleid besloten we dat het wel mooi was geweest met de lichamelijke activiteiten en gingen we op weg terug. Een ander argument was de voorziene duisternis, die ons na de zonsondergang vrijwel onzichtbaar zou maken (want geen licht op de fietsen). Gedurfd als wij waren besloten we echter om na het fotograferen van de zonsondergang, nog even wat te gaan drinken bij een restaurantje langs de weg. Misschien was het achteraf slimmer geweest als we in plaats daarvan toch hadden doorgereden, aangezien de graad van donkerheid na afloop boven verwachting was. Als in, je zag dus helemaal niets meer.

We spraken af om, wanneer er een auto achter ons zou komen, we in de berm zouden wachten tot deze voorbij zou zijn. Deze methode werkte gelukkig vrij aardig. Door het vele stoppen en de onzichtbare omgeving verloren we echter alle grip op plaats en tijd en kwamen we er na veel getwijfel achter dat we te ver door waren gefietst. Toen maar met de fiets aan de hand een stuk teruggelopen langs de weg en uiteindelijk bij het resort aangekomen. Ik moet zeggen dat een frisse douche in tijden niet zo'n voldoening heeft gegeven ;-).

Tijdens het eten in het restaurant bespraken we onze ideeen voor de dagen erna. Er scheen een mooie tour te zijn naar het Ang Thong National Marine Park, maar deze was erg duur en gezien de weersvoorspelling (wederom hoge golven en veel wind) besloten we na langdurig overleg om toch maar niet te gaan. Het alternatief was dan om de volgende dag verder door te reizen naar het zuiden, naar de eilanden aan de westkant van Thailand. Echter bleek dit onmogelijk aangezien het wasgoed dat we eerder hadden ingeleverd nog niet schoon was. We hadden dus geen andere keus dan nog een nacht bij te boeken en de planning wat vooruit te schuiven.

Achteraf bleek dat we een goede dag hadden gekozen om niets te doen aangezien de bewolking de hele dag overheerste en er af en toe ook hevige regen viel. Het grootste deel van de dag brachtten we daarom door in Thongsala, de grootste plaats op het eiland. Het hoofddoel was om onze vervolgreis te plannen naar Krabi, maar tegelijk waren we ook op zoek naar slippers en een nieuwe geheugenkaart voor de camera (uiteindelijk gelukkig gevonden).

Na een vermoeiende dag besloten we om bij de buren (resort naast het onze) te gaan eten, wat goed beviel. Vriendelijk personeel en een mooi (en verkoelend) uitzicht op de zee. Daarna was het hoog tijd te gaan slapen aangezien we voor donderdag de reis naar Krabi hadden geboekt.