Zuid-oost Azie, slot

Goedemorgen,

Met ruim twee maanden verstreken sinds mijn vorige post durf ik (met voorzichtige overtuiging) wel te stellen dat ik een klein beetje nalatig ben geweest in het geüpdate houden van dit reisverhaal. Het originele plan, in eerste instantie met volle overtuiging uitgevoerd, om een samenvatting te plaatsen van de beslommeringen van dag tot dag lijkt met de huidige kennis van zaken (lees: de oorverdovende stilte sinds de laatste blog) daarom een tikje overmoedig te zijn geweest. Ik zou het zelfs als totaal onrealistisch aan kunnen duiden, maar beroep mij op het verweer dat ik de hoeveelheid typewerk gemoeid met het beschrijven van de dagelijkse ervaringen een beetje had onderschat. Tussen al het reizen door blijft er in de praktijk weinig tijd over voor tekstuele uitspattingen. Het lijkt wel vakantie wat wij hier doen, maar het is in de praktijk wel degelijk hard werk. Nouja, soms dan ;-). Ik voel me echter wel een beetje (erg) schuldig voor de afgelopen radiostilte gezien de ontzettend leuke en hartelijke reacties die ik (we) heb(ben) mogen ontvangen danwel via deze blog danwel via het respectievelijke Tilburgse en Mierlose thuisfront (waarvoor hartelijk dank!). Ik hoop dat de ouders als correspondenten toch alvast wat van onze ervaringen hebben kunnen overbrengen. Dat u in ieder geval wist dat wij het hier goed maakten. En hoop ook dat u mijn welgemeende excuses aanvaard.

Als teken van goede wil hierbij de post die het Zuid-oost Azie deel van de reis afrond. Hoewel nog steeds niet echt up to date (Australie en Nieuw-Zeeland moeten nog volgen) toch al een stap in de goede richting, in de hoop dat ik hiermee wat van mijn nalatigheid goedmaak ;-). Hopelijk volgt de rest ook op korte termijn.

Maar nu genoeg mooie woorden, tijd voor daden! Tijd voor tekst!

De laatste blog die ik (te lang geleden, ik weet het) plaatste kwam vanuit Kuala Lumpur, maar beschreef ons verblijf in en rond Krabi, Thailand. Na onze ervaringen aldaar met toeristische tours besloten we richting het eiland Ko Lanta te gaan, aan de zuidwestkust van Thailand. Bij de vriendelijke hoteleigenaar boekten we onze directe boot naar het eiland met een aansluitende transfer naar het eveneens al geboekte hotel. Allemaal goed en wel en op 7 februari stonden we na een heerlijke nacht in onze mooie hotelkamer vol goede moed beneden te wachten op de lift naar de haven. Onze inventaris checkend kwamen wij er al snel achter dat de grote zaken aanwezig waren (1 koffer, 2 maal rugzak), check. En vol goede moed wachtten wij verder. Tot het moment dat bij een wat uitgebreidere controle bleek dat Lieke's zwarte portemonnee niet meer tot onze standaarduitrusting behoorde. Deze was op mysterieuze wijze ergens onderweg verdwenen, nog steeds weten we niet waarheen. We wachten echter nog op een verhuisbericht. Na de verschikte ontdekking zat er niets anders op dan te boot te missen en in Krab te blijven om de pasblokkeermechanismes in werking te stellen. Gelukkig hadden we dit keer de vooraf toegespeelde reisadviezen opgevolgd en droegen we alle belangrijke passen en papieren in een geldbuidel. Het enige wat zich nog in de portemonnee bevond was Likjes betaalpas (alsnog een beetje jammer) en een aantal schoolpassen (wederom een beetje jammer). Maar dus geen paspoorten en gelukkig ook niet de nog net op de valreep voor de vakantie verkregen en zeer noodzakelijke creditcard. Desalniettemin spendeerden we de rest van de ochtend met het zoeken naar telefoonverbinding met Nederland, waarbij bleek dat mijn mobiele telefoon niet helemaal goed bleek te werken op het Thaise netwerk (een interessante bevinding na een week of twee overzees) en we dus geen andere keuze hadden dan een telefoonkaart te kopen en een straattelefoon te gebruiken. Ondertussen had de zeer begripvolle hoteleigenaresse gelukkig vervangend vervoer voor ons geregeld naar Ko Lanta, zodat we later in de middag in een minibus alsnog op pad konden naar ons tropisch eiland voor wat relaxation (ditmaal zeker verdiend).



Na een zeer rustige rit, gezien onze eerdere Thaise minibus-ervaringen, kwamen we tegen het eind van de middag aan bij ons Blue Andaman Resort. De locatie iets slechter dan de naam doet vermoeden, maar onze kleine schattige houten hut had in ieder geval zeegeluid en zelfs -zicht als je een beetje over de leuning van het kleine balkon hing. Voor de rest was het resort voorzien van een restaurant en zwembad dus het was er zeker goed toeven. Na het avondeten zagen we de zon ondergaan en besloten we het hele portemonnee incident in het vervolg alleen nog met een lach te benaderen.



De volgende ochtend besloten we dat ons Thaise avontuur wel zo'n beetje ten einde was gekomen en boekten we onze reis naar Langkawi, Maleisië. Na nog wat uren rond het strand en zwembad te hebben gespendeerd was het tijd onze bagage weer in te pakken en wederom plaats te nemen in een overvolle minibus richting het zuiden. Na een overstap op een iets minder volle minibus kwamen we uit bij havenstadje Satun waar de douaneformaliteiten werden afgehandeld en we de Thaise departure stempel in ontvangst namen. We gingen het schip in, en arriveerden na een erg mooie overtocht (zeker het laatste deel) in Maleisië. Na de douane te zijn gepasseerd genoten we onze fijne introductie met het mooie land, vooral in de vorm van de ontbrekende "special-price-for-you-my-friend" taxichauffeurs en konden we heerlijk op eigen gelegenheid op weg naar het hotel. De volgende dag benaderden we, op eigen gelegenheid (!), een taxichauffeur voor een rit naar het schijnbaar erg mooie westelijke deel van het eiland, wat uiteindelijk verwerd tot een tour over het hele eiland. Onderweg stoppend bij het vernoemde strand, een mooie baai, rijstplantages. Het deed ons een beetje denken aan Curaçao. Ook een vrij klein eiland, tropisch klimaat, vriendelijke mensen. In ieder geval een fijne tijd gehad aldaar en Langkawi is dus zeker een aanrader.



Vanuit Langkawi reisden we op 11 februari per boot door naar Penang. Het meer toeristische eiland-broertje van Langkawi. En minder mooi ook, zo bleek na aankomst. Voor mij was dit echter niet zo'n probleem aangezien ik vooral had ingezet op een paar (nouja, eerlijk toegegeven, het werden er 'iets' meer) foto's van de veerboten die Langkawi, beter gezegd Georgetown, verbinden met het vasteland, beter gezegd Butterworth. Double-ended ferries en ook nog eens vrolijk gekleurd, me like ;-). Omdat Lieke de afgelopen dagen wat last had gekregen van haar teennagel (een terugkerende running-gag gedurende het vervolg van de reis) bleef zij in de buurt van het hotel in Georgetown terwijl ik de volgende anderhalve dag Drs.P' meest bekende (?) hit imiteerde en heen-en-weer wat aardige foto's probeerde te maken. Om wat vanaf vasteland foto's te kunnen maken kwam ik de eerste dag, met toestemming, op lichtelijk ontoegankelijk terrein uit bij de oude veerhaven, die me een mooi uitzicht bood op de operaties. Alleen een beetje jammer dat het de veerdienst, en bijbehorend personeel, een beetje heet onder de voeten werd toen één der boten tijdens het beladingproces besloot het wel genoeg te vinden en alvast zeewaarts ging. Daarbij bijna een even daarvoor oprijdende auto in het water achterlatend. Aangezien dit blijkbaar toch niet de bedoeling was werd de boot uitgeladen, daarna midden op het water getest, werden de andere boten daarna daadwerkelijk met aanlegkabels aan de steigers vastgelegd, en werd ik uiteindelijk dus weggestuurd. De volgende ochtend, toen de rust weer was wedergekeerd, maakte ik nog wat meer-legale foto's waarna het tijd was de laatste keer -weer- te gaan naar Georgetown. Aldaar checkten Lieke en ik uit ons 'hotel' en reisden we naar het busstation voor de busrit naar Kuala-Lumpur.



In een zeer comfortabele bus (denk zeer comfortabel, en dan nog net een beetje meer) met zeeën (denk aan oceanen) van beenruimte en erg (denk aan heel erg) comfortabele stoelen reisden we via de snelweg naar de Maleisische hoofdstad. Onderweg een aantal mooie bergpassen passerend en terecht komend in een vrij hevige regenbui die gepaard ging met flitsend onweer. Na aankomst in Kuala-Lumpur kwamen we na een vrij lange zoektocht, want niet vooraf geboekt, uit bij een klein guesthouse dat ik vooraf op internet had gevonden. Daarbij gebruik makend van de KL-monorail, die nog best eng blijkt te zijn :-D.



Ons bezoek aan KL bracht ons in kennis met nog niet eerder ervaren vormen van gastvrijheid toen ons, na een gezamenlijk ontbijt, door een vriendelijke man uit Yemen een korte stadsrondrit werd aangeboden. Zo kwamen we (met Celine Dion op de stereo :-D) uit bij de KL tower en even later ook bij de Petronas Towers, welke helaas niet toegankelijk bleken. Hier scheiden onze wegen en na afscheid genomen te hebben besloten Lieke en ik in het park achter de torens even wat te eten. Aldaar raakten we in gesprek met een man uit Ghana die inmiddels getrouwd was met een Maleisische en in Maleisië studeerde. Hij bood ons aan om ons Putrajaya, de recent gestichte regeringsstad, te laten zien maar wilde ons ook graag kennis laten maken met een shopping centrum genaamd Sunway Pyramid. Uiteindelijk hebben we alleen dit laatste gezien door druk verkeer, maar wat een vreemde ervaring was dat. Ergens buiten de stad, tussen allerlei niet heel aansprekende bebouwing staat ineens een enorm shopcomplex, vergezeld van waterpretpark, piramide en een hoop andere Egyptische beelden en figuren. De mooiste ontdekking was dat toen wij op een gegeven moment vanaf de balustrade op de 3e verdieping naar beneden de kelder in keken we daar een schaatsbaan aantroffen waar lustig werd gezwierd, gezwaaid en rondjes werden gereden. Terwijl het buiten dus ruim 30 graden was.



Op de terugweg naar de hoofdstad kwamen we praktisch vast te staan in het verkeer en besloten we in overleg verder met de skytrain te reizen terug naar het hotel. Scheelde George ook weer een hele rit door de stad en leverde mij tegelijk ook weer een paar hobbymatige plaatjes op ;-). Door een paar stations te vroeg uit te stappen, bij het voormalige (en mooie) hoofdstation kwamen we uiteindelijk terecht bij de centrale markthal waar een erg leuke sfeer hing. We hebben hier dan ook nogal wat tijd gespendeerd voordat we uiteindelijk rond 9pm ons 'eigen' shopping centrum nabij het hotel konden bekijken. Noot: Times Square is ook imposant.



De volgende dag vormde het begin van Lieke's pogingen zelf te verworden tot een toeristische attractie (en toe te geven aan de liefde voor dokters). De teennagel, die in Penang reeds pijnlijk was, zag er nu echt niet gezond meer uit en op aanraden van het hostelpersoneel kwamen we uit bij een pedicure in het shopping centrum. Na de schade even te hebben geïnspecteerd verwees ze ons al vrij snel door naar de dokter, een slechte indicatie, was het dus toch geen blaar zoals ik had verwacht. Bij de dokter (vriendelijke man) bleek de teennagel ingegroeid en ook nog eens geïnfecteerd. De enige oplossing, een stuk nagel eraf en een antibioticakuur. Arme Lieke :-(. Helaas bleek ook de even later voorzichtig uitgesproken waarschuwing dat de drie verdovingsnaalden een beetje pijnlijk waren in het geheel niet onwaar. Ontzettend pijnlijk dus! Gelukkig verdoofden ze de teen verder wel goed dus kon het stuk nagel zonder problemen worden verwijderd. Even later stonden we weer buiten, een flink verband en (blijkbaar) dus een toeristische attractie van buitenaardse proporties rijker. Als het ons de volgende keer overkomt gaan we zeker entree vragen. Worden we waarschijnlijk aardig rijk want vrijwel iedereen (en dus vrijwel geen uitzondering) op straat, onderweg, in winkels, was geobsedeerd door dat ene verbandje aan die ene teen aan die blote voet. Helemaal toen we in de middag na de bewuste afspraak moesten verhuizen naar een ander hotel, geboekt zonder voorkennis over de pijnlijke ingreep. Hinkend, met rugzak door de drukte in China Town. En dan alle mensen Lieke (of beter gezegd 'de teen') volgend met hun ogen. Al met al niet echt een fijne ervaring.



Gezien de ontstane medische situatie besloten we later op de avond in het hotel om ons geplande bezoek aan de Cameron Highlands te laten voor wat het was. Lieke kon bijna niet lopen en moest de wond schoon houden en verzorgen. In plaats van naar het noordoosten rezen we daarom de volgende dag door naar het zuiden. 's Middags kochten we op het station kaartjes voor de nachttrein naar Singapore en na lang wachtten (en dan ook echt lang wachtten) konden we eindelijk onderweg. Na een lange treinreis, grotendeels horizontaal ervaren, stapten we eerst te vroeg maar later toch bij het juiste eindstation uit. Onze zoektocht naar de metro (volgens de kaart vlakbij het station maar in realiteit nergens te bekennen) leidde ons vervolgens naar ontbijt gezien de vermoedde spitsdrukte en later naar een bus die dichter bij het hotel zou moeten stoppen. Na door een vriendelijke dame geholpen te zijn met het verkrijgen van het juiste kleingeld om onze reis te kunnen bepalen en het onvermijdelijke zoeken op de plaats van bestemming checkten we schijnbaar toch nog te vroeg in. Hoewel de kamer in eerste instantie nog niet beschikbaar zou zijn brachten een paar zielige en vragende blikken gelukkig verandering in de situatie en stonden we een paar minuten alsnog op onze kamer. Ik ben vervolgens de stad gaan verkennen terwijl Lieke wat kon uitrusten van de afgelopen dagen. Hoofdzakelijk op Sentosa, een eiland voor de kust, geweest en vanuit daar (vrij onsuccesvol) gezocht naar een fotopunt voor de skyline danwel de haven. Ondertussen wel kennismakend met de rich and wealthy van de stad. Wat een mooie huizen. Vrijwel allemaal groot, voorzien van zwembad en gezien de auto's die ik onderweg tegenkwam, vast ook wel allemaal uitgerust met een erg goedgevulde garage.



De volgende dag spendeerden we beide in de omgeving van het hotel. 's Ochtends wederom naar de dokter geweest voor een nieuw verbandje om de teen, waarna we samen de was hebben gedaan bij een laundrette in de buurt. In de avond hadden we afgesproken met een nicht van Lieke en haar man die toevalligerwijs op hetzelfde moment in Singapore waren om zijn broer te bezoeken. Het werd een erg gezellige avond met lekker eten, leuke gesprekken en adembeneming over het mooie appartement, het dakterras en het zicht vanaf daar op de skyline en de sterren tijdens een laatste rondje thee en koffie. Nog net de laatste metro halend (gelukje) kwamen we zonder al te veel te hoeven lopen weer aan bij het hotel. Al wetende dat de volgende avond een stuk minder comfortabel zou worden.



De 20'e vlogen we namelijk vroeg in de ochtend vanuit Singapore naar Sydney en gezien een eerdere ervaring in Ierland, waarbij we ons versliepen en met enorme stress en vijf minuten respijt nog net ons vliegtuig haalden, hadden we (ik) besloten dat we de nacht het beste op het vliegveld konden doorbrengen.

hoewel er misschien ook kleine (pietepeuterige) budgettaire redenen aan ten grondslag hebben kunnen liggen. Zo bevonden wij ons op de middag van de 19'e in de metro naar het vliegveld. Op internet had ik reeds uitgevonden dat Changi Airport één van de beste plekken zou zijn om de nacht te moeten doorbrengen, gezien de aanwezigheid van een bioscoop, massagestoelen, ligstoelen, een lan-gaming area en allerlei andere dingetjes om te doen. Enige benodigheid, een ingecheckte passagier en een bijbehorende boarding pass, aangezien het vliegveld al het leuks pas achter de douane had uitgestald. En laten dat nu net de twee zaken zijn die bij ons ontbraken. Ondanks verwoedde pogingen online in te checken, strandde elke poging op de BA site: "your flight is not yet available" of zoiets was de terugkerende (zeer frustrerende) melding. Toen zelfs praten tegen de computer, het internet en willekeurig gesorteerde papieren niet meer hielp realiseerden we ons dat er niets anders op zat dan te wachtten. Wachtten. Wachtten. Wachtten tot 12u, wanneer de early-check in desk bemand zou worden. Na wat heen en weer gereisd te hebben tussen de terminals met de onbemande grappige voertuigjes, en nog meer te hebben gewacht, konden we eindelijk door de douane. En na een kort rondje tussen al het leuks (het merendeel inmiddels gesloten) hadden we eigenlijk alleen nog maar oog voor het vinden van een comfortabele set stoelen voor wat broodnodige tijd met de ogen dicht.



Zo. En dat is dat. Hoewel we 's ochtends in kennelijke staat ook nog opstonden op Singaporese (en dus Aziatische) bodem en ook nog onze weg naar het vliegtuig (A380, oho) maakten eindigt hier dan toch enigszins officieel het Azië verhaal. Na 26 dagen in Thailand, Maleisië en Singapore te hebben gespendeerd en veel te hebben gezien en te hebben meegemaakt is het nu tijd voor Australië. Daarover echter later meer (beloof ik).