Terug naar Dunedin (en slot)

En zo zijn we, een half jaar nadat onze reis virtueel toch een klein beetje opnieuw begon, bij het einde van de tour door Nieuw-Zeeland aanbeland. Dank allen voor het lezen, de interesse en voor de leuke en lieve reacties! Het was een genoegen jullie mee te mogen nemen naar vijf jaar terug. We hebben zo’n fijne tijd gehad en hebben het land in ons hart gesloten. Regelmatig denken we nog bijna met kippenvel terug aan alle mooie momenten. Misschien dat later meer volgt van onze terugkeer in 2014, maar dat lezen jullie vast wel hier.

...

Na de serene rust te Doubtful Sound vertrokken we richting het noorden weer terug richting het drukke Queenstown. Het werd een toch wel vermoeiende rit in het donker en de miezer, die gelukkig wat verlicht werd (letterlijk) door een tourbus die na een uur of wat opdoemde in de verte. Die was in ieder geval goed te zien en te volgen. Queenstown haalden we uiteindelijk echter niet, want bij Kingston aan de zuidoever van Lake Wakatipu hadden we genoeg van onze achtervolging en zwaaiden we de bus uit op zijn weg naar het noorden. Wij gingen eerst slapen.

De volgende ochtend zetten we koers naar weer een groot meer. Via een (val in herhaling) schitterende route over de Lewis Pass met geweldig weer ontvouwde zich in de middag Lake Wanaka voor onze ogen. Opnieuw een toonbeeld van ’s lands schoonheid (ik herhaal) met donkerblauw water, ingesloten door bergen. We bleven een dagje hangen in en rond het leuke dorpje. Dit bleek een erg goede keuze, want dit maakte een schitterende en zonnige wandeling mogelijk naar de top van Mount Iron, ten zuiden van Wanaka. Vanaf daar was er een geweldig uitzicht op het dorp, meer en de omliggende (en in de nacht ervoor) besneeuwde bergen. Dat het kouder werd bleek ook de nacht erna, toen we op een camping nabij een stuwmeer wakker werden met bevroren ramen. Aan de binnenkant!

Ons vroege geplande vervolg naar Mount Cook liep daardoor nog wat vertraging op, maar na provisorisch krabben en wat geduld verscheen de hoogste berg van het land (3.724 meter), een schijnbare kopie van de Zwitserse Matterhorn, dan eindelijk aan de horizon. Wat een goede keus om hier nog voor terug te rijden! En hoewel we eerst voor ogen hadden de berg alleen vanaf een afstandje te bekijken, besloten we onszelf ervan te vergewissen dat het toch echt geen fata morgana was door nog wat dichterbij te gaan. Vanaf Peter’s Lookout reden we met tussenstops door naar Mount Cook Village, aan de voet van de nog steeds zichtbare top. Een leuke wandeling door de Hooker Valley moesten we even later helaas wel afbreken door de opkomende bewolking en ijzige regen, maar wat maakte het uit. We hadden Mount Cookjes gezien.

We reden in de middag weer terug naar de bewoonde wereld en vroegen ons af wat we de laatste dagen zouden gaan doen. We wilden eigenlijk nog terug naar Dunedin, voor een goed aangeschreven rit met een trein door de Taieri Gorge (wat pas de eerste treinrit in het land zou zijn...). Ik had de exploitant ook benaderd of die bij wilden dragen aan een artikel over het bedrijf, maar daar nog geen reactie op ontvangen. Na overleg toch besloten die kant maar uit te rijden. Het artikel kon mogelijk ook zonder hun bijdrage. Terug naar onze favoriete stad dus.

Op het eerste stuk nam Lieke het stuur van de camper even over en maakte zij haar eerste linkse kilometers. Daarna zijn we nog een heel stuk doorgereden, tot aan de oostkust en daar weer op een natuurcamping beland. Omdat er ook toen nog geen reactie vanuit het spoorbedrijf was kozen we de volgende ochtend voor de alternatieve route naar Dunedin, via het binnenland. Die voerde geheel toevallig langs een nog operationele goudmijn bij Macraes Flat... En aldaar moest toevallig een stop gemaakt worden en reden toevallig wat van die coole huizenhoge gele dumptrucks voorbij die (ook weer geheel toevallig) op de foto belanden. Daarna vervolgden we weer onze weg, en reden parallel aan de voormalige Otago Central Railway (tegenwoordig een populaire fietsroute), naar Middlemarch, Pukerangi en daarna naar het inmiddels bekende Mosgiel. Daar bleek in de bibliotheek dat het spoorbedrijf enthousiast was over het artikel-idee en wél had geprobeerd te contacten, zij het op het verkeerde nummer. Het lukte gelukkig alsnog een afspraak te plannen, voor de volgende ochtend.

Het werd een heel leuk gesprek, met de operationeel manager van de Taieri Gorge Railway in het schitterende stationsgebouw van Dunedin. Daarna mochten we door naar de werkplaats, waar we opnieuw hartelijk werden ontvangen en we een uitgebreide rondleiding kregen door de grote hal. Op het buitenterrein werd zelfs nog even één van de locomotieven gestart en (beter voor de foto) verplaatst. Weer terug op het station mochten we plaatsnemen in één van de oude gele rijtuigen die ons ditmaal over het spoor naar Pukerangi zou brengen. Het was een erg mooie rit, waarbij de trein langzaam over allerlei bruggen en door meerdere tunnels van zeeniveau omhoog klimt door de onherbergzame Taieri Gorge. Nadat je de bewoonde wereld verlaat zie je onderweg nog maar twee keer de weg; in beide gevallen zandpaden. Na anderhalf uur of wat rijden keerden we via dezelfde route weer terug naar Dunedin en hebben daar het bedrijf opnieuw hartelijk bedankt voor de leuke dag.

Het bleek een mooie afsluiter. Die laatste echte reisdag in Nieuw-Zeeland. In de namiddag begonnen we aan onze rit naar Christchurch, waar we een dag later tot onze grote spijt ons tijdelijke huisje moesten gaan inleveren. We gingen nog een laatste keer uit eten (was heerlijk) en sliepen de laatste reisnacht op een rustige camping langs de hoofdweg 1. In de ochtend mestten we voor de laatste keer onze camper uit en pakten onze spullen weer terug in de koffer en rugzak. De resterende 180 kilometer naar Christchurch en de verhuurder Escape verliep gelukkig zonder problemen en ging zelfs nog gepaard met een korte treinvolging. Maar na aankomst bij Escape was de stemming toch vooral verdrietig. Want na precies 8.777 kilometer, ruim 1.000 liter benzine, één overtocht, twee eilanden en 55 dagen was ons verblijf in het schitterende Nieuw-Zeeland bijna ten einde.

Aan de rand van de Garden City werd ons ook pas de grote schade duidelijk die de zware aardbevingen eind 2010 en begin 2011 hadden aangericht. Her en der waren gebouwen afgebrokkeld of helemaal verdwenen, overal stonden zeecontainers ter afscherming en waren de kuilen en scheuren in de wegen legio. Een ontzettend treurig gezicht. Het was ooit zo’n mooie stad. We besloten daarom bewust om het centrum te mijden en zijn na wat gegeten te hebben met een taxi naar het vliegveld gereisd. Na een nacht rusten aldaar vlogen we met onze eerste binnenlandse vlucht terug naar Auckland en vanaf daar uiteindelijk door naar Los Angeles.

Misschien daarover later nog eens meer.