30 Minuten te laat... maar toch op tijd

Kananchabury dus. Een vrij onbekende (op 't oor) plaats maar met een bekende trekpleister. De Brug over de Rivier Kwai. (Im?)Populair geworden door de gelijknamige (doch in 't Engels) film, die volgens Wikipedia niet eens los op het in realiteit gebeurde verhaal is gebaseerd. Dat echter terzijde.

Om er te komen moesten we om 07:45 de trein nemen vanaf het oostelijke Thonburi station. Om daar te komen moesten we met de lokale waterbus naar de gelijknamige pier. Vanaf daar ontbraken verdere aanwijzingen. Om op tijd te zijn op het station voor de tickets en wat extra informatie over onze vervolgreis hadden we de wekker lekker vroeg gezet. Evenals gisteren waren we echter weer om 4 uur (wat een tijd, 't is niet eens ochtend in Nederland) wakker. Nu allebei weer kunnen indommelen en vanzelfsprekend de lekker op tijd gaande wekker niet gehoord. Om 6:30 schrokken we beiden wakker. Veel te laat dus. Omdat we niet echt een alternatief hadden dan bij het missen van de trein maar de bus te pakken besloten we die kant op te reizen. Het oostelijke busstation bevindt zich echter nabij het voornoemde treinstation dus de route was hetzelfde. Na een boot gemist te hebben bij de pier het dichtst bij het hotel (verwarring over verschillende routes boten) uiteindelijk dan toch aan boord. Na een korte tocht kwamen we bij de pier "Thonburi Train Station". Waar we ook keken echter, geen train station. Het bleek achteraf een flink eind lopen haaks op het water, alwaar we ook het busstation zouden kunnen moeten vinden. Onderweg verschillende mensen gevraagd, wat echter vrijwel volledig tegengestelde aanwijzingen opleverde). Uiteindelijk maar besloten naar het treinstation te lopen, dat we inmiddels in de verte konden zien liggen. Er bleek nog een trein te staan, maar ja wat betekent dat nou... Op een station... Het bleek echter de nog steeds in Bangkok staande trein naar Nam Tok te zijn die onder meer stopt in Kananchabury! Nadat we met hand- en voetgebaren achterhaald hadden dat het inderdaad onze trein was en bleek dat deze op het punt van vertrekken stond, konden we nog net op tijd een kaartje kopen en werd de trein nog even vastgehouden. Met een half uur vertraging, maar voor ons precies op tijd vertrokken we uiteindelijk richting de brug.

Het werd een enerverende reis. Allereerst heeft de trein alleen 3e klas. Arko dus en geen airco, (hoewel dat eigenlijk alleen maar fijner is). Ten tweede ging ergens halverwege onze locomotief stuk (of de locomotief van een kruisende trein, dat was niet helemaal duidelijk) en werden we op het station gestald. Nadat de kruisende trein voor het station werd stilgezet en één van de trekkende locomotieven voor onze trein werd gerangeerd werd onze voormalige locomotief voor de tweede locomotief van de aankomende trein geplaatst en vertrokken de beiden richting Bangkok. Na het aankoppelen van alle verbindingen konden wij dan ook weer op weg. Na het begin van de Birma Spoorlijn bij Nakhon Pathom (?), waar onze trein aftakte van de hoofdlijn richting het zuiden, werd ons al snel duidelijk waarom er vooral toeristen in de trein zaten en maar weinig locals (afgezien van de verkopers die met allerlei koopwaar door de trein reden). We reden door onbewoond gebied, afgezien van wat kleinere kernen. Ondertussen konden we dansen op onze stoelen zonder dat we daar zelf enige lichamelijke activiteiten voor moesten verrichten dankzij de geweldige (in het ogen van een hobbyist ;-)) liggende spoor. Zoiets heb ik echt nog nooit meegemaakt. Niet alleen waren de spoorstaven niet langgelast (wat het bekende kedeng-kedeng geluid opleverde) maar er zaten ook nog eens enorme hobbels in. Met name na overwegen bevonden we ons nogal eens in staat van gewichtloosheid.

Eigenlijk net toen we al het gehobbel een beetje moe waren rolden we rond 11:15 Kananchabury in. Omdat we reeds accommodatie hadden geboekt konden we ook hier alle vragende (en aanbiedende) blikken ontwijken en togen op eigen gelegenheid met de benenwagen richting onze guesthouse. Het bleek dat vooral de tekst over de mooie ligging goed was weergegeven op internet. De inrichting was derhalve een beetje shabby. Desalniettemin toch wel een erg leuke plek. Na een korte (koude) douche (ondanks upgrade naar een kamer met warme douche?!) trokken we er weer op uit met lichte bagage en zetten we koers naar de brug. Lopend door het gezellige stadje met allerlei winkeltjes en verkopers langs de kant van de weg kregen we uiteindelijk steeds meer het idee dat we verdwaald raakten. Steeds minder te zien om ons heen, steeds minder druk. Echter verscheen toen een bord "Bridge River Kwai" op onze weg en na wat extra lopen konden we de brug zelf ook onderscheiden. Vanzelfsprekend even over de brug heen gelopen en wat foto's van de zonzijde gemaakt terwijl Lieke even wat dronk op een in de schaduw gelegen terras nabij. Daarna samen nog wat over de brug gelopen en daarna nog wat Thais stokbrood met knoflook gegeten bij een restaurant op het water. Daarna nog even gekeken hoe de zonsondergang zou uitvallen maar toen dit wat tegenviel zijn we teruggegaan naar het guesthouse. Ditmaal met een Songthaew (een omgebouwde jeep of kleine vrachtwagen waar in de achterbak twee houten planken zijn geconstrueerd waarop de reizigers plaats kunnen nemen. De chauffeur bracht ons snel naar een supermarkt waar we nog wat te eten kochten voor de avond en de volgende dag. Daarna nog een broodje gegeten in een restaurant langs de weg nabij het guesthouse en daarna weer vroeg naar bed. De volgende reis zou ons brengen naar Chumphon, in het zuiden van Thailand.