Op naar (en in) Dunedin | 04-11 – 08-11

Het was nog redelijk vroeg op de dag toen we elkaar weer troffen bij het ophaalpunt van het paragliden. In ieder geval vroeg genoeg om nog een stuk te rijden. Gezien de goede weersvoorspelling en een aanstaand cruiseschipbezoek (daarover later meer) aan het zuiden van het eiland besloten we naar Dunedin te rijden. Deze stad was ons de vorige keer erg goed bevallen. Een studentenstad met een leuke sfeer (waar ken ik dat toch van). Het was alleen wel een heel stuk rijden vanaf Queenstown. Gelukkig wel via een route die we nog niet eerder reden, dwars door centraal Otago. Onderweg de meest bizarre wolken zien voorbij zweven en her en der kunnen vastleggen. Meer dan eens leken we de enorme stortbuien in te rijden, maar bogen we net op tijd weer af om ervoor te blijven (en oké, een paar keer ook niet). Na het zoeken van wat fotoplekjes langs een museumspoorlijn en eten bij een Indiaas restaurant in Mosgiel waren we pas in het donker in Dunedin. Daar checkten we opnieuw in een hostel in.

Ik wilde de ochtend daarop graag een foto maken van een trein die cruiseschippassagiers zou komen ophalen in de haven even ten noorden van Dunedin. Die zou er alleen al rond zeven uur moeten zijn, wat toch wel erg vroeg bleek... Maar ja, na A toch ook maar B gezegd en toch maar opgestaan. Het bleek nog wel een flinke zoektocht en uiteindelijk race tegen de klok om een eerder op internet gevonden fotoplek te lokaliseren. Die bleek niet in het dorpje, en ook niet op het sportveld met wat inzoomen (?), maar lag gewoon langs de hoofdweg. Maar toen had ik natuurlijk al drijfnatte schoenen en ijskoude voeten van het gras. Gelukkig liet de trein ondertussen op zich wachten en passeerde die pas toen ik enigszins bibberend en wel op het goede plekkie stond.

Die middag zijn we samen de stad in geweest. Daar geluncht en wat inkopen gedaan. Nog meer souvenirs! De volgende dag werd vanuit hobbyopzicht een blamage want de gevonden locaties bleken beiden niet bereikbaar. Gelukkig eindigde de dag meer dan goed met een bezoek aan de Otago Peninsula. Deze lange landtong of schiereiland ligt aan de overzijde van de baai van Dunedin. Het landschap is groen en heuvelachtig, met glooiende uitlopers en kliffen direct naar de baai aan de ene zijde en de Oceaan aan de andere. Op sommige plekken kun je beide waters in dezelfde oogopslag zien liggen. Al met al eigenlijk een niet te missen stukje land, om het geen must-see te noemen. Gelukkig dat we nu wat wijzer waren dan in 2011, wan toen lieten we de peninsula links liggen...

Dag drie in Dunedin stond helemaal in het teken van de hobby, terwijl Lieke in het hostel bij kwam van de eerdere dagen. Ik had netjes een heel plan gemaakt, met reistijden en alles. De ervaring leert dat deze plannetjes meestal al snel de mist in gaan. Maar dat was dit keer helaas niet alleen figuurlijk. Het vroege opstaan ten spijt, trokken de laaghangende wolken te traag weg. Op naar de tweede plek dus. Het was spannend of het daar beter weer zou zijn, maar gelukkig reed ik na een flink stuk bergop ineens letterlijk de wolken uit. Weer een bizar gezicht. Her en der gestopt voor foto’s, want had nu toch alle tijd. Daarna op weg naar het fotopunt bij een rustig overweggetje in Pukerangi. De camper daar héél strategische geparkeerd zodat ik met een beetje geluk nog de achtervolging zou kunnen inzetten en een tweede plaatje op een relatief kort stukje tot de mogelijkheden zou behoren. Nadat de eerste foto binnen was bleek dit ruimschoots te passen. Had niet eens zo hard hoeven rijden (achteraf...).

Na deze foto’s een heel stuk omrijden om op hemelsbreed een kilometer of vijftien verderop terecht te komen, bij Hindon midden in de lastig bereikbare Taieri Gorge. Wel weer een gave weg; heuvelachtig en heel rustig. Ook met een ‘spannend’ slot, waarbij je vanaf de bergrug afdaalt tot in de gorge over een niet al te beste en erg smalle gravelweg. Als toetje aan het eind ook nog een gecombineerde weg-/spoorbrug van een meter of honderd (waarbij je dus met de auto over de sporen rijdt) met aan het ene uiteinde een tunnel en aan het andere een boog, dus zicht tot nul gereduceerd. Wist dat er in principe geen trein zou komen, maar toch spannend. Na ook hier wat foto’s te hebben gemaakt terug omhoog en op weg naar Dunedin.

De volgende ochtend begon opnieuw met hobbyen. Ditmaal spannender met het weer dan de dag ervoor. Een achtervolging was (gelukkig) succesvol. Een beetje heel spannend met de bewolking, maar het hield net over. Daarna weer het stuk terugrijden naar Waitati en de trein daar opnieuw opwachten. Het ding bleek echter veel te laat en bovendien raakte het snel bewolkt. Terug naar Dunedin dus, waarbij onderweg de snel verdampende regen die als mist boven het warme wegdek ging hangen nog mooie beelden opleverde.

Ik haalde Lieke op in de stad. Die had de ochtend uitgeslapen en is daarna naar de Cadbury (chocolade) fabriek gegaan voor een rondleiding. Weer herenigd besloten we opnieuw naar de Otago Peninsula te rijden. Nog steeds met geweldig weer en dus een schitterende rit. Na wat fotostops onderweg eindigden we redelijk vroeg bij een hele mooie camping en besloten daar te overnachten. Voor het slapen nog een ijsje gegeten aan de rand van de baai. Echt een heerlijke topavond.