Edoras en de meren | 30-10 – 01-11

Na een aantal dagen Springfield werd het structureel beter weer en gingen we weer de weg op. Na wat inkopen en benzine in Sheffield zetten we koers naar weer een The Lord of the Rings-filmlocatie. Ditmaal Mount Sunday, ofwel Edoras, de hoofdstad van Rohan, uit de films. Hoewel (of misschien wel omdat) alle filmattributen inmiddels zijn verdwenen is het een magische plek. Ook heel afgelegen echter en alleen bereikbaar via een gravelweg van zo’n 25 kilometer en pakweg een uur rijden van de bewoonde wereld. Een lange tocht, maar wat is dat het waard! Je begint tussen de weilanden bij Mount Somers en klimt dan richting het westen tussen de bergen door tot op een hoogvlakte met een aantal meren. Het uitzicht rondom is al geweldig, maar na nog wat verder doorrijden bereik je de rand van een grote vallei. En daar wacht dan een schitterend stilleven met Mount Sunday temidden van de Alpen en de oorsprong van de Rangitata River.

Je kunt via de gravelweg helemaal doorrijden tot naast of zelfs voorbij de berg. We maakten daar dankbaar gebruik van en aten onze lunch vandaag met Edoras vol in beeld. Er zijn slechtere plekken voor een middageten... We moesten daarbij trouwens wel in de camper blijven, want de wind heeft vrij spel in de vallei. Na een uur of wat genieten zijn we omzichtig gekeerd (’t weggetje was niet erg breed) en weer via dezelfde route teruggereden naar de bewoonde wereld. Onderweg bijna geen andere weggebruikers gezien. Die avond eindigden we in Geraldine, op een wederom bekende camping, met de geweldige dag nog vers in het achterhoofd.

De volgende dag was het opnieuw heerlijk weer en na wat inkopen en ontbijt in het lieflijke dorpje reden we naar de meren in het centrale deel van het zuidereiland. Als eerste was Lake Tekapo aan de beurt. Een schitterend meer met een bizar azuurblauwe kleur, wat volgens Wikipedia komt door kleine stukjes gesteente in het smeltwater (klinkt logisch toch). Aan de oevers in het dorpje staat ook de bekende Church of the Good Sheppard, wat een verplicht nummer is voor zo ongeveer alle bustoeristen getuige de enorme en continue drukte. We zochten zelf de rust op, met een wandeling van een uur of anderhalf achter het dorp langs, maar met mooie uitzichten.

Daarna opnieuw de sterrenwacht op Mount John bezocht, direct gelegen naast het meer. De weg erheen is een beetje spannend steil en smal (en dus leuk). Het observatorium staat hier overigens omdat de lucht boven Tekapo één van de beste ter wereld is om naar de sterren te kijken. Hier geen lichtvervuiling van steden en kassen, maar gewoon zwart en donker. We kunnen dat alleen maar bevestigen. Op een heldere maanloze nacht zie je letterlijk de Melkweg boven je zweven; een beeld dat overigens op zichzelf al bijna een trip naar het land waard is. Dat is werkelijk adembenemend. Bij het observatorium is een klein café gevestigd (volgens de Lonely Planet op één van de mooiste locaties ter wereld) waar we net als drie jaar geleden een kop thee dronken. Een bijzonder moment, maar ook erg emotioneel...

Vanuit Twizel, waar we overnachten, ging de reis verder naar Lake Wanaka. Ditmaal via de mooie Lindis Pass. Helaas was het weer bij aankomst omgeslagen en wachtte ons in Wanaka harde wind en een bewolkte lucht. We besloten het er maar mee te doen en gingen naar het informatiecentrum voor een leuke wandeling in de omgeving. Dit werd het beklimmen van Rocky Mountain bij het Diamond Lake, met een mooi uitzicht over het grote meer. We haalden niet de hoogste lookout, maar besloten al wat eerder af te slaan. Er was regen op komst en dit was vast al voldoende training voor de Tongariro Crossing... Desondanks was de klim zeer de moeite waard. Terug in Wanaka waren we eigenlijk al op weg naar Queenstown (en daarna Milford Sound) toen we de planning toch nog omgooiden en koers zetten naar Cromwell. Daar waren we nog niet eerder geweest en een stad die vooral bekend staat om een beeld van een grote perzik, die mag je natuurlijk niet missen...