The rain returns! Maar ook de zon | 26-10 - 30-10

We gaan nog even door. Daarbij trouwens excuus voor het geklaag over het weer steeds. Het land blakend in de zon is echter nog zo veel mooier dan in het grijs. En je ziet veel meer, omdat wolken anders de toppen van de bergen verhullen. Plus dat regen, wind en kou zelfs in een camper van formaat vrachtwagen al geen goed idee zijn, laat staan in onze oversized Toyota. De bronchitis zat nog erg vers in ons geheugen... Ik hoop dus op jullie begrip ;-).

We werden op de camping in Reefton wakker onder een bewolkte lucht en na het ontbijt en het scoren van de 1-0 (camper door de goal rijden... Ja. Echt) werd het slechter en slechter. Er was ook nog een flinke bak regen voorspeld, inclusief opnieuw een hele serie aan severe weather warnings. Hoog tijd dus om de stad, die als eerste in NZ elektrisch straatlicht kreeg (mocht die vraag ooit bij een pubquiz passeren...), weer te verlaten. Om een nieuwe bronchitis te voorkomen wilden we ‘s avonds binnen slapen. Greymouth aan de westkust (of We(s)t Coast) leek een goede optie, vanwege de drie hostels. Echter was er een motorfestijn in town dus die slaapplaatsen bleken na aankomst in de stromende regen én onbereikbaar én vol. Een blik op internet wees dat er een stuk buiten de stad nog een hostel zou moeten zijn. Dat vonden we uiteindelijk ook na even zoeken.

Even leek het dat we onder de pannen waren. We zaten zelfs al aan een zeer verdiend kopje thee, toen de man van de eigenaresse terugkeerde. Hij bleek de laatste kamer al te hebben vergeven aan iemand die later op de dag mogelijk, waarschijnlijk en eventueel nog zou (kunnen) arriveren... Na een korte zoektocht naar een alternatieve slaapplaats in de oude dorpspub werd duidelijk dat we onze heil elders moesten zoeken. Een telefoontje naar een bevriend hostel in Otira bracht gelukkig uitkomst. En niet veel later waren we, inclusief wat flyers met reclame voor het eerste hostel, weer op weg. Het werd een heftig ritje door de bergen door het slechte weer, dit keer geuit in de vorm van heel veel regen. Gelukkig vonden we de alternatieve slaapplaats uiteindelijk zonder problemen. We mochten onszelf inchecken, want de eigenaren waren nog in Christchurch. Ze keerden pas laat in de avond terug. Toen hadden wij er al een aantal films opzitten, naast de behaaglijk warme kachel.

Het bleek in de nacht flink afgekoeld in het huis en bibberend aten we ons ontbijt. We besloten toch maar weer te gaan rijden. Over de Arthur’s Pass, richting het oosten dit keer. In het gelijknamige dorp even gestopt voor een wandeling naar een waterval. Die was redelijk onder het bladerdek en daardoor in de regen te doen. Dat klopte ook wel, en het was een mooi tochtje, maar toen we terugkeerden bij de camper besloten we toch maar door te rijden naar warmer oorden. Verder in het oosten raakten we nog even met onze hoofden in de wolken, alleen dan letterlijk... Het zicht was gereduceerd tot de achterlichten van de auto voor ons, wat gaaf was maar toch ook wel spannend. Met name toen een tegemoetkomende vrachtwagen onze weghelft beter leek te vinden passen dan de zijne. Dat laatste staat trouwens toevalligerwijs ook op bewegend beeld.

Ons eindpunt bleek Springfield, aan de oostelijke voet van de Nieuw-Zeelandse Alpen, waar we in afwachting van beter weer opnieuw voor een aantal dagen in een hostel verbleven. Het was een fijne plek, met een goede sfeer, fijne huiskamer, keuken en warm knapperend haardvuur. Ik heb her en der wat gehobbyd, wat een aantal keer vroeg opstaan noodzaakte en pas op de derde dag echt succes opleverde (maar toen wel met verse sneeuw op de bergen op de achtergrond). Tussendoor met Lieke her en der in de omgeving gewandeld. Onder meer naar een gaaf uitzichtpunt op één van de vele heuvels in de omgeving, waar je 360 graden rondom zicht had. We waren helemaal alleen, in alle rust. Echt heerlijk!