Rondom Wanganui

Er is eigenlijk geen manier om deze blog te beginnen... Er is zo veel gebeurd. De laatste keer dat ik hier iets schreef, alweer ruim een jaar geleden tot mijn schrik, zaten we midden in de chemo’s. Vol hoop en liefde, steun van jullie en toch ook geluk. Nu. Ruim een jaar later. Is alles anders. Hoe zwaar en confronterend het ook is, wil ik graag toch nog een verhaal delen over ons tweede bezoek aan Nieuw-Zeeland. Ik hoop dat het ook een beetje troost kan geven, zoals het schrijven ervan mij ook troost gaf. Om nog eens te kunnen terugdenken en -kijken op een geweldige twee maanden in ons favoriete land. En op toen wij nog gewoon samen één waren.

De tekst heb ik al eerder geschreven. Vergeef me de her en der 'jolige' toon.

---

Na een heerlijke dag aan de voet van Mount Tongariro bleek het weer de volgende morgen ‘enigszins’ verslechterd. Een bezoek aan het bezoekerscentrum (...) wees al snel uit dat er helaas weinig kans op verbetering was, voor in ieder geval de volgende dagen. Dat maakte de Alpine Crossing onmogelijk, want veel te koud en gevaarlijk. Omdat het ook onhandig was lange tijd in de streek te blijven hangen en af te wachten (zonde gezien de helaas beperkte tijd) moesten we de crossing laten schieten. In ieder geval voorlopig althans... Voordat we de drie vulkanen echter weer de rug toe keerden hebben we vanuit Whakapapa nog een wandeling naar een waterval gemaakt. We waren uiteindelijk net terug voor de regen echt hevig losbarstte. Toen daarna bij een tweede bezoek aan het bezoekerscentrum geen verbetering in de weervoorspelling te zien was besloten we dan maar naar het zonnige zuiden te trekken. Op naar Whanganui (of Wanganui, zo u wilt).

In het kleine stadje vonden we een fijn, door een vriendelijk Duits stel, uitgebaat hostel. Daar sliepen we een paar nachten weer eens onder dak. We bezochten tussendoor de lokale sights. Hoog op het lijstje stond de glasmakerij; één van de laatste in het land die nog traditioneel werkt, dus met glasblazen. In de lekker warme fabriek waren we toevallig getuige van een cursus, gegeven aan wat lokale glas-newbies. Erg leuk om te zien en vooral intrigerend als de ‘meester-blazers’ zelf aan de slag gingen om het werk van hun studenten, zij het vaak met enige moeite, weer recht te blazen (en rollen). Per toeval liepen we daarna bijna letterlijk tegen een oud trammetje aan, dat na een grondige renovatie zo nu en dan weer een kort stukje heen-en-weer rijdt langs de rivier die Wanganui doorsnijdt. Als herinnering aan een vroeger veel uitgebreider tramnetwerk. De ritjes voor de dag zaten er net op, maar in de kleine werkplaats kregen we nog wat uitleg over het project. Daar vingen we per toeval ook op dat een dag later een stoomtrein naar Wanganui zou rijden... Na een telefoontje van één van de vrijwilligers werd ook duidelijk ongeveer hoe laat. En Lieke, ja niet ik dus (herhaling... niet ik dus...), wilde deze graag op de foto.

Na het nachtleven onveilig te hebben gemaakt met een Amerikaans stel, twee Noren en een Duitse... Of, nou ja, nachtleven... En onveilig... Er was eigenlijk niet veel te beleven. Zelfs niet een klein beetje. Op deze zaterdag waren wij samen met een andere groep reizigers de enige gasten in de enige open bar. Wel in goed gezelschap desondanks, dus de avond was er eigenlijk niet minder om.

De volgende ochtend wachtte ons dus de stoomtrein. Ik had al wat onderzoek gedaan en een fotoplekje in de (relatieve) buurt gevonden waar we de passage van de rijdende fluitketel af konden wachten. Dat ding kwam uiteindelijk ook voorbij, zij het aan de late kant en zonder... jawel... de stoom. Op de foto is (stevig inzoomend) nog net een miezerig rookpluimpje te ontdekken, maar dat kan net zo goed een laaghangende wolk zijn, of een vlekje op de lens, of zeer plaatselijke mist... Lieke vond het allemaal een beetje tegenvallen, helemaal omdat de locomotief net voorbij ons weer ‘aan’ ging en daar wél een respectabele rookwolk produceerde. Mijn wantrouwen in de oude techniek werd andermaal bevestigd. Natuurlijk reed in Wanganui de oude elektrische tram wel gewoon (want geen stoom), dus daar pikten we na onze terugkomst in de stad nog een kort ritje mee. In de avond was het opnieuw gezellig met de andere gasten in het hostel. Geleerd van onze ervaring een nacht eerder bleven we dit keer ‘gewoon’ chillen in de keuken.

De volgende dag keerde na een behouden start eindelijk de zon weer helemaal terug. En wat was het heerlijk. We checkten uit, met nog geen echt grootse plannen (buiten dat we in een dag of twee de boot naar het zuidereiland wilden halen) en reden de weide wereld weer in. De rit begon met een plaatje van een beladen melktrein op weg naar een grote zuivelfabriek en een korte achtervolging van dat ding. Dat betekende echter dat we uiteindelijk een flink stuk terug moesten rijden richting het oosten. Gezien het late tijdstip en het gepasseerde verlopen hotel onderweg (dat was écht geen optie) belanden we daardoor ’s avonds toch weer in Wanganui. Opnieuw bij ze Germans: “Hey! Back again?” - (Duits accent). Daarmee kwamen we op vier overnachtingen en waren we wel echt klaar met het stadje.