Op naar het Zuidereiland

Doordat we reisden in de dalperiode hebben we geen problemen gehad met de overtocht van noord naar zuid. Hoewel ons werd aanbevolen om deze een aantal dagen van te voren te boeken hebben we de tickets voor de boot gewoon een aantal uur voor vertrek kunnen kopen. Dit zal in de Nieuw-Zeelandse zomer echter ongetwijfeld onmogelijk zijn. De overtocht was natuurlijk erg mooi. We hadden (met onze in Nederland gebouwde veerboot van de rederij Bluebridge) gelukkig ook een rustige zee. Dat schijnt ook wel eens anders te kunnen zijn (geen aanrader om te Googelen...). Helaas was het de hele overtocht wel vrij bewolkt en ook aardig koud, waardoor buiten staan niet altijd mogelijk was. Dat is vooral het laatste uur van de reis, als je door de smalle en imposante Marlborough Sounds vaart, wel wat jammer. Hierdoor ook geen dolfijnen kunnen spotten onderweg. Een dag na de verlate aankomst in Picton hebben we daarom bij de vriendelijke mensen van de iSite, het Nieuw-Zeelandse equivalent van de VVV, maar een dolfijnentour geboekt in Kaikoura. Dit lieflijke plaatsje aan de oostkust is met recht het zuidelijke hart van het zeedieren-spotten te noemen, want hier wordt naast naar dolfijnen ook uitgekeken naar pinguïns, walvissen en albatrossen (oh en vis niet te vergeten, in de vele fish & chips-shops).

In de buurt van Kaikoura overnachten we op weer een schitterend gelegen DOC-campsite, die, zo bleek tegen het vallen van de duisternis, minder (...) geschikt was voor zware megacampers. Nadat we het ding soort van uitgegraven en weer op weg gekregen hadden verdwenen de inzittenden naar een meer verharde camping. Maar goed, de volgende ochtend vroeg naar het dorp en na een korte uitleg in het bootje plaatsgenomen. Het slechte weer van de vorige dag bleef ons helaas echter parten spelen, want van de mooie Dusky-dolfijnen ieder spoor. Of nou ja, ze waren er wel, maar door de laaghangende bewolking en hoge golven waren ze niet te lokaliseren. Teleurgesteld keerden we terug. Daar kregen we tot onze blijdschap echter te horen dat we het de volgende dag gratis opnieuw mochten proberen. Na weer een overnachting op de mooie DOC-site bleek de tweede poging gelukkig een enorm succes. Ditmaal urenlang rond en tussen de dolfijnen gevaren en genoten van de kunstjes. Dit ook met grote dank aan de groep ‘zwemmers’ rond de boot (die tot grote hilariteit in de groep ‘kijkers’ op de boot) met allerlei vreemde en nog vreemdere geluiden via hun snorkels met succes de aandacht van de dolfijnen bleven trekken. Het was één van de beste tours dat najaar, en werd zelfs nog bekroond met een spot van een walvis! Die dook net weer onder toen wij op een afstandje passeerden.

Door het uitstapje naar Kaikoura moesten we, om ons soort van reisplan weer op te pakken, een stuk backtracken naar het noorden om vanuit daar de weg naar Nelson te kunnen vervolgen. Dit betekende een lange rij-dag naar Picton, die wat werd opgeleukt door een spannende achtervolging... van een leuk beladen containertreintje. Die maakte zich op een mogelijk fotopunt net te vroeg weer uit de voeten en moest dus elders maar (op de foto) geschoten worden. Dat was dus eerst een heel stuk terugrijden naar de hoofdweg, want daar waren we natuurlijk net van afgeweken, waar na een bochtige bergweg, allerlei wegwerkzaamheden en trage vrachtwagens, alle hoop op een plaatje al was vervlogen. Totdat, na een uur of wat rijden aan de horizon zowaar de laatste container weer in het blikveld verscheen en we de trein niet veel later zelfs helemaal inhaalden. Even verderop was gelukkig een fotopunt bij een oude brug, alwaar het gewenste plaatje net voordat de zon helemaal onder ging toch binnen was. Daarna zijn we weer rustig doorgereden naar het noorden en vanuit daar de volgende dag naar het westen.

Vanuit Picton reden we via de Queen Charlotte Drive langs het gelijknamige Sound om in Nelson aan te komen. Hier waren de eerste mooie herfstkleuren in de bomen zichtbaar. We wilden daarna eigenlijk door naar het Abel Tasman National Park maar zijn door het regenachtige weer die kant op toch afgehaakt. Het werd een verblijf in de buurt van Richmond en eindelijk nieuwe schoenen. Waterdichte dit keer. Ook wel eens fijn, na de eerste maand meer dan eens met doornatte exemplaren te hebben moeten rondlopen. De volgende avond bleek, na een korte rit die dag, ook hoeveel regen er eigenlijk was gevallen. Op een nieuwe camping, gelegen naast een rivier, kwam de eigenaar ons tegen de avond waarschuwen dat er die nacht mogelijk geëvacueerd zou moeten worden naar hogere oorden. Het kwam er gelukkig niet van, maar de volgende ochtend bleek wel dat het niet veel had gescheeld. De bewuste Motueka River was ver buiten zijn oevers getreden...