Het centrale plateau

Een erg mooie route deed ons vervolgens weer op het centrale plateau belanden. Deze weg takt vanaf Omahu af naar het binnenland en steekt dan vrij oost-west het land door naar Taihape. Het is een echte B-weg, amper weergegeven op de (digitale) kaart, en toen wij ‘m reden nog niet helemaal geasfalteerd. Inmiddels is dat trouwens wel het geval. Onderweg rijd je langs uitgestrekte sheep stations en door de Rangitikei Gorge en klim of daal je door Kaweka Forest. Bij goed weer krijg je richting het westen steeds meer te zien van de drie grote vulkanen; Tongariro, Ruapehu en Ngauruhoe. Wij zagen ze die avond ook, en het was schitterend. We overnachten in een rustig wintersportplaatsje en wandelden de volgende dag via de Ohakune Coach Road naar een oude spoorbrug, die niet meer in gebruik is na het verleggen (en uitbuigen) van het traject. De Coach Road is overigens een rustig fiets- en wandelpad, maar kende ooit drukkere tijden toen een paar jaar diende als landbrug voor reizigers en goederen om een ‘gat’ in de noord-zuid spoorlijn te overbruggen. Door het lastige terrein op het centrale plateau was dat traject te laat klaar.

We reden daarna richting Whakapapa, ten noorden van de drie hoge vulkanen, en hoopten vanuit daar de fameuze Tongariro Alpine Crossing te kunnen lopen. Deze Alpinewandeling van ruim negentien kilometer, met het hoogtepunt op net geen 1.900 meter, staat als één van de mooiste ter wereld te boek. Voor een veilige klim en afdaling is echter wel goed weer nodig en net dat ontbrak helaas toen wij er waren. Na het herhaaldelijk checken van de slecht blijvende voorspellingen moesten we uiteindelijk helaas zonder succes afdruipen. We wilden echter graag toch nog de toppen van bergen zien en besloten dan maar naar het westen te rijden, waar met Mount Taranaki een vierde vulkaan op ons wachtte. We kozen voor de Forgotten World Highway, wat opnieuw een echte aanrader was. Ook dit is een echte B-weg, door bossen, een gorge en langs weilanden, maar hier is nog wel een deel (gladde) gravel. Toen wij er reden lagen er trouwens ook nogal wat stenen op de weg, wat het goed uitkijken maakte. Het deed echter niets af aan de schoonheid van de route en we overnachten ergens onderweg ook nog eens op een werkelijk geweldige plaats. Direct bovenop een bergtop langs de hoofdweg, met bijna 360 graden uitzicht rondom. De volgende dag vervolgden we de rit over de vergeten weg en bereikten tegen de avond Mount Taranaki. De volgende ochtend baadde de bijna perfect conische berg in de zon, wat een geweldig gezicht opleverde.

Tevreden zijn we toen weer uit Taranaki vertrokken en vervolgens via de mooie en smalle Manawatu Gorge nabij Palmerston North weer aan de oostkant van het eiland belandt. Onderweg in die gorge nog een homogeen rood museumtreintje gemist, dat in beeld verscheen net nadat we een parkeerplaats passeerden waar het me op viel dat er toch wel erg veel fotograven stonden. En ik net te laat zag dat ze hun camera’s op het spoor richtten... En ik toen dus niet meer kon stoppen. Nog geprobeerd wat verderop te keren, maar we waren al te laat. Nou ja, kan ‘beuren. We lieten de pret niet drukken en vervolgden onze route met wat nachtelijke stops onderweg naar Wellington. Opnieuw via een mooie route, die onder meer over de Rimutaka Range voerde (waar nogal wat wegwerkzaam-heden aan de gang waren). Na een overnachting in de buurt van de hoofdstad zijn we vanuit daar het schip in gegaan.