Onze tour in het zuidelijke (hoge) noorden

Ruwweg zijn we op het Noordereiland eerst naar Northland gereden, wat ten noorden van Auckland ligt en voor het gevoel eigenlijk helemaal niet zo groot is, maar dat in de praktijk wel is. De afstand van het noordelijkste puntje bij de vuurtoren bij Cape Reinga tot Auckland is echter nog altijd groter dan die van Roodeschool naar Eijsden, en dus heel Nederland lang. Het landschap in Northland is erg wisselend, met glooiende heuvels, rustige baaien, witte stranden en dichte bossen. Een mooie eerste kennismaking met NZ en zeker een aanrader. Te meer omdat het klimaat hier semi subtropisch is en de voorzieningen erg goed. Veel Jafa’s (geuzennaam voor Aucklanders, of nou ja... het staat voor Just Another Fucking Aucklander) spenderen hier het weekend in hun bach (buitenhuis).

In Northland ligt ook het bekende Ninety Mile Beach, wat eigenlijk slechts 55 mijl meet, maar wel de enige hoofdweg (ter wereld?) is die over een strand voert. Met een huurauto of -camper is de parallelle State Highway 1 overigens een betere optie, want de verzekering staat het zandduinen helaas niet toe. Wegslepen en waterschade is dus ook geheel voor de eigen gezouten (...) rekening. Wij hebben het trouwens bij het zuidelijke einde van het strand gelaten en zijn niet helemaal naar de het noordelijkste puntje gereden; 170 kilometer op en neer om een vuurtoren te zien vonden we wat te ruig. Misschien een andere keer.

Onderweg in Northland maakten we echt goed kennis met het mooie land. Met de digitale Lonely Planet (aanrader, want handzamer dan het papieren equivalent) als soort van gids belanden we op mooie plekjes. We beklommen een berg met zicht over de schitterende Bay of Islands, bezochten rustige baaien en schitterende stranden, het oudste stenen huis van het land en reden tussen de grote Kauri-bomen in het Waipoua Forest. Oh, en we tourden langs een niet mis te verstaan medisch kliniekje: Lieke moest opnieuw worden verlost van een ingegroeide teennagel. Inmiddels traditie tenslotte. Het hele gebeuren had nog wel wat voeten (...) in de aarde, met helaas een niet al te beste verdoving.

Na een mooie week in Northland reden we via Auckland (en de file, of nou ja…) door naar de Coromandel, in het noordoosten. Daar is een mooie tour te maken die bijna de hele tijd langs de kustlijn voert. Her en der ook mooie relieken uit het verleden, zoals oude goudmijnen. Mooi industrieel erfgoed naar mijn mening. Vervolgens terug naar het centrale deel van het eiland, waar Lieke een tour heeft gedaan naar Hobbiton, ofwel de filmlocatie van The Lord of the Rings, gesitueerd op een afgelegen boerderij nabij Matamata. Het dorpje was na de opname van die films eigenlijk al weer afgebroken, maar is voor The Hobbit trilogie (toevallig net toen wij er waren) in iets structureler vorm herbouwd. Inmiddels hoort een bezoek aan de heuse Green Dragon Inn, inclusief alcoholische versnapering, bij elke toer.

Terwijl Lieke de Hobbits bezocht, ging ik op onderzoek uit in de omgeving. Hoofddoel: twee ijzeren staven, ongeveer een meter uit elkaar met houten verbindingen (die het trouwens ook prima doen als afscheiding voor een tuin) er tussen. Al rijdend door het land had ik her en der al wat van zulks gesignaleerd en dat had het hobbyhart toch wat gewekt. Eigenlijk helemaal niet het plan, maar in NZ is het spoorlandschap wel zo mooi dat ik het niet kon laten. Dus terwijl Lieke even weg was ben ik via de kaart naar een plaatsje gereden waar de weg de voornoemde staven ongelijkvloers kruiste. En even later keerde ik met twee geslaagde platen terug.

Daarna weer terug naar de oostkust, rond de havenstad Tauranga. Daar ligt ook de goed te beklimmen Mount Mounganui, die een mooi uitzicht over de omgeving geeft. Na weer wat hobbyen langs het spoor naar Auckland, en weer wat plaatjes in de pocket, zijn we naar Rotorua getogen. In dat stadje staat het kenmerkende (voormalige) badhuis, dat elke ansichtkaart van de regio siert en met het station van Dunedin wedijvert om de titel van het meest gefotografeerde pand van het land. Ons bleef echter vooral de lucht van rotte eieren bij, die als gevolg van het opborrelende waterstofsulfide voortdurend uit het meer bij de stad opstijgt. Het ruikt hier letterlijk naar geothermische activiteit. We hebben trouwens niet de geisers bij de stad zelf bezocht, maar zijn na een overnachting op een schitterende camping direct op de oever van een afgelegen meer, naar de Waimangu Volcanic Valley gereden: een natuurpark wat ten zuiden van de stad. De geiser aldaar is al sinds 1904 buiten dienst, maar met het Frying Pan Lake en Inferno Crater Lake krijg je (de naam zegt het al) toch wat mee van de boeiende historie. En van de bijbehorende geuren natuurlijk.

Het vervolg bracht ons daarna weer naar de oostkust. De stad Napier ditmaal. Die is na een grote aardbeving in 1931 opnieuw opgebouwd in Art Deco-stijl en staat als zodanig ook op de UNESCO-lijst. In Napier troffen we trouwens, ook niet onbelangrijk, The Frying Dutchman. Een frikandelletje speciaal zat er echter niet in want the Dutchman was op vakantie...