Nieuw-Zeeland, dan toch…

Oké, oké, de kogel is door de kerk (en dat met kerst...). Met maar liefst vier jaar vertraging is hier dan op veler verzoek (?) alsnog een vervolg op de eerdere blogs. Dit keer staat Nieuw-Zeeland op het program. Want; nog meer dan Thailand, Maleisië en Singapore, nog meer dan Australië en zelfs nog meer dan de Verenigde Staten verdient ‘NZ’ een bijdrage.

Goed, we beginnen zoals gewoonlijk bij het eind van de vorige blog. Daar vertrokken we uit Brisbane; onze derde vlucht van de reis. Na een aantal uur vliegen landden we op het vliegveld van Auckland. Vanaf hier zijn we na de douaneformaliteiten met de Airbus naar de stad gereisd om aldaar in te checken in ons, door een Fransman geleid en dus door zijn landgenoten bevolkt, hostel. Het was overigens verder wel een prima verblijf en ook enigszins op loopafstand van het centrum.

Na wat te zijn bijgekomen van de reis werden we de dag na onze vlucht gewekt door de zon. Een fijne verrassing. Snel opstaan dus en op weg naar de stad. Tijdens onze verkenning kwamen we op den duur uit in de haven, bij het mooi gerestaureerde Ferry Building. Hier vandaan vertrekken veerboten naar allerlei toeristische en minder toeristische bestemmingen in de Golf van Hauraki. Omdat Nieuw-Zeeland bekend staat om haar vulkanen besloten wij kaartjes te kopen naar Rangitoto. Dit is een eiland ontstaan op en rond een inmiddels uitgedoofde vulkaan op een minuut of 25 varen van Auckland. Het eiland is nog relatief jong (in geologische termen althans), want het ontstond zo'n 6.000 jaar geleden en kende 550 tot 600 jaar geleden de laatste uitbarstingen. Het eiland was ooit een behoorlijke trekpleister voor de lokale bevolking en kende zelfs permanente bewoning. Nieuwe milieuwetgeving verbood dit alles echter en sindsdien zijn bijna alle huizen gesloopt en staat het zwembad leeg. Dus na een relaxte boottocht met mooie uitzichten op de baai onderweg werden we er door de kapitein nog maar even stellig op gewezen dat we maar beter op tijd terug voor de boot konden zijn. Het missen ervan zou een nogal koude en tijdrovende bedoening worden.

Eigenlijk het enige wat op Rangitoto resteert is een netwerk van voetpaden, waaronder één naar de top van de 267 meter (volgens de boekjes) hoge vulkaan. We besloten deze optie te bewandelen. Een goede keus zo bleek, want niet alleen was de route zelf erg bijzonder door het vulkanische materieel langs de paden, maar waren ook de uitzichten niet van de lucht. De ene nog mooier dan de andere, en helemaal bovenaan als beloning een schitterend zicht op Nieuw-Zeelands grootste stad: met 400.000 bewoners en op forensafstand voor ongeveer een derde van de totale bevolking. Kun je het je voorstellen? In een land dat groter is dan Engeland? Na de nodige foto’s van ons blikveld zijn we weer afgedaald om vanaf de pier de boot terug naar Auckland te kunnen halen. Dit leverde gelukkig geen probleem op, waardoor we na een tussenstop te Devonport in de namiddag weer in de stad aankwamen. Omdat het nog steeds erg lekker weer was zijn we nog verder gelopen en kwamen zo uit bij het Auckland Domain, waar hoog boven de stad het Auckland Museum gevestigd is. Ook hier van het uitzicht genoten, maar daarna teruggelopen naar het hostel.

Voor dinsdag hadden we ontzettend goede plannen… Alleen kwam er in de praktijk bar weinig van terecht. Vanuit Nederland hadden we kort voor vertrek op de valreep nog een camper gehuurd voor tijdens ons verblijf in Nieuw-Zeeland. Escape Campers bleek de beste optie en vandaag zouden we de onze op gaan halen. Maar dat werd ‘m dus niet. Omdat er nogal een som geld moest worden overgeheveld van mij, naar onze vriendelijke verhuurders had ik een paar dagen eerder (je kunt immers maar beter goed voorbereid zijn…) een mailtje verstuurd of we het bedrag direct via internet konden overschrijven. De reactie kwam helaas echter pas toen we na het doorlezen van de algemene voorwaarden voor tot de betaling van ons rijdend vakantieadres wilden overgaan. “eh, nee, een internationale overschrijving... daar doen we hier niet aan”. Een directe pinbetaling bleek helaas ook niet mogelijk omdat ING een wereldpas heeft (had) die ondanks dat letterlijk bijna overal het bekende Maestro logo staat, niet werkt bij buitenlandse pinautomaten. Maar wat dan? Er waren eigenlijk twee opties; of proberen bij een bank in de omgeving het verschuldigde bedrag van mijn rekening af te halen, of het thuisfront te vragen de betaling via hun credit card voor te schieten… Het werd uiteindelijk het laatste, met heel veel dank aan mijn ouders. Het alternatief zou namelijk door de dagelijkse limiet op flappentappen minimaal drie dagen extra Auckland hebben ‘gekost’. Omdat we door het tijdsverschil niet direct over alle gegevens konden beschikken, moesten we ’s avonds in allerijl op zoek naar een nieuw hostel. De kleine Franse enclave van eerder bleek helaas volgeboekt, dus we belandden in een niet al te best groot hostel (slaapfabriek).

Woensdag, nieuwe dag nieuwe kansen. Inmiddels via internet gezien dat mijn ouders hun gegevens hadden opgestuurd, dus dat kon niet meer misgaan! Op de afgesproken tijd daarom opnieuw naar Escape gelopen en vandaag de betaling wel afgerond. We werden vervolgens verwezen naar ons huis voor de komende twee maanden; een enigszins interessant beschilderd Toyota busje. Van binnen van alle ‘gemakken’ voorzien: een bed, slaap- en kookgerei, gootsteentje, gordijnen, stoelen en een tafel. Omdat we toch wel lang op weg gingen kregen we een hogere bus mee, aangeduid als hi-top, die voor het gemak ook nog eens was voorzien van een automatisch versnellingsbak. Eigenlijk gewoon een hotel-buggy dus, zij het met een wat hoger brandstofverbruik en net iets windgevoeliger.